Συχνά η
αναγνώριση του χαρισματικού παιδιού
πραγματοποιείται
μέσω της απλής παρατήρησης της συμπεριφοράς του
από τους
γονείς, τους φίλους, τον παιδίατρο ή τον δάσκαλο.
Συνήθως
τα χαρισματικά παιδιά έχουν μια πρώιμη ανάπτυξη τον πρώτο χρόνιο της ζωής τους,
π.χ. περπατούν ή/και μιλούν νωρίτερα απ’
ότι οι συνομήλικοί τους. Στον παιδικό σταθμό, σε ομαδικές δραστηριότητες,
στο νηπιαγωγείο το παιδί (2-5 χρονών) είναι ικανό να κάνει πολύ περισσότερα από ότι τα παιδιά της ηλικίας του. Στο
σχολείο επιδεικνύει μια εξαιρετική ευκολία στην διεκπεραίωση εργασιών, σε συνδυασμό με μία απαίτηση για πρόκληση που όταν δεν ικανοποιείται, γρήγορα
αντικαθίσταται από πλήξη και ανία (4 χρονών έως ενήλικας).
Αν και η
εκτίμηση της χαρισματικότητας που βασίζεται στην παρατήρηση μπορεί να
υπονομεύεται εξαιτίας της υποκειμενικότητας, ο προσδιορισμός με βάση τα
χαρακτηριστικά γνωρίσματα είναι γενικά ακριβής και αξιόπιστη μέθοδος. Άλλωστε,
η σύγκριση του παιδιού με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του, μετατρέπει τα
υποκειμενικά κριτήρια σε μετρήσιμα και αντικειμενικά.
Η
αναγνώριση των χαρισματικών ΔΕΝ
είναι εύκολη και απλή υπόθεση
Όταν
οι πραγματικές τους ανάγκες δεν ικανοποιηθούν,
μετατρέπονται
σε ένα παιδί του μέσου ή και πολύ κάτω του μέσου όρου
Αν η
δυναμική του μέσα στην τάξη αποτελέσει απειλή για το ίδιο, το χαρισματικό παιδί
μπορεί να θελήσει να περάσει απαρατήρητο προκειμένου να αποφύγει την απόρριψη και τη συνεχή ταπείνωση (εκτός κι αν ο δάσκαλος
δείξει υπερβολική κατανόηση). Επίσης, το ότι γνωρίζει τις απαντήσεις μπορεί να
λειτουργήσει αρνητικά για το ίδιο, ή ακόμα όταν αντιλαμβάνεται ανακολουθίες ή
αμφισβητεί το σκοπό μιας δραστηριότητας μπορεί να θεωρηθεί ότι προκαλεί
αναταραχή στην τάξη. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα ταλέντα
μπορεί να παραμείνουν άδηλα ακριβώς γιατί το χαρισματικό παιδί δεν θέλει να
απορριφθεί από την κοινότητα του σχολείου.